*zucht* ik heb zo lang zitten twijfelen of ik deze post zal schrijven, mede doordat het heel persoonlijk is. Op de een of andere moet ik het kwijt en het feit dat iedereen die het moeilijk heeft dit kan lezen geeft mij op de een of andere manier troost. Ik weet niet eens hoe ik moet beginnen? Weet je wat, ik begin maar gewoon. Soms wou ik dat ik gewoon lak had aan wat mensen zeggen of zelfs denken over mij. Soms zou ik gewoon die rockerschick willen zijn die los kan gaan. Helaas, dat ben ik niet, thuis met de gordijnen dicht kan ik wel die rockerschick zijn, maar buiten? No Way! Ik ben met deze blog begonnen omdat ik iets zou willen dat van mezelf is, ik zie deze blog ook echt als ‘mijn baby’. Nog steeds vind ik het leuk om berichtjes op mijn blog te plaatsen, niet alleen maar leuk maar ik vind het heerlijk: elke keer dat ik een post plaats voelt het net alsof ik een kado’tje aan mezelf geef (klinkt stom, maar het is de waarheid). Wat ik ook graag duidelijk zou willen maken, is dat ik niet perfect ben! Zo zie ik mezelf ook niet, ik maak fouten, ik ben ook maar een mens. Terug naar de titel van deze blogpost: overcoming the obstacles. Zoals ik al eerder zei, was ik aan het twijfelen om deze post te schrijven, het is personal en tijdens het schrijven MOET ik erover nadenken en dat doet om eerlijk te zijn best veel pijn. Klik op “Meer Lezen” als je de rest van part 1 overcoming the obstacles wil lezen.
Mijn leven is niet makkelijk geweest, ouders hadden in het begin geen goede relatie (gelukkig is het nu beter en ze zijn nog steeds bij elkaar), het feit dat ik superlelijk was als puber hielp ook niet mee (mikpaal voor pesterijen), te mager was, enige donker meisje op de basisschool, nooit favoriet geweest van de familie (lopen liefst met een boog om mij heen), zelfs leraren die mij niet wilden helpen en mij op een lage niveau wilden houden, jongens die niet geïnteresseerd in mij waren en to top that of: last van acne (tot op heden). Vaak heb ik gedacht dat ik net Rocky was, altijd the underdog. Rocky kwam er altijd wel bovenop en wellicht dat ik daarom die gedachte van the underdog altijd koesterde. Alles wat ik in mijn pubertijd heb meegemaakt, heeft mij zo ONTZETTEND onzeker gemaakt, dat ik niet durf normaal te communiceren met mensen, dat ik me soms als een bitch opstel al is het alleen om niet voor de zoveelste keer gekwetst te worden… Ik heb echt nachtenlang gehuild en gedacht waarom dit allemaal mij moest overkomen, waaraan had ik dit allemaal verdiend, waarom was ik niet mooi? Ik wist zeker dat als ik mooi was dat ik al het bovenstaande nooit meegemaakt zou hebben. In overcoming obstacles part 2 zal ik meer vertellen, tenminste als jullie dat zouden willen lezen, als ik geen reacties krijg, dan zal er ook geen part 2 komen 🙂